Otwieranie lokali jest dozwolone, rozporządzenie premiera nie stanowi prawa w Polsce. Tak można w skrócie podsumować wyrok sądu w sprawie dyskoteki w Sopocie. Oto treść wyroku i uzasadnienia.
Sąd Rejonowy w Sopocie, II Wydział Karny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Anna Lewandowska po rozpoznaniu na posiedzeniu wniosku o ukaranie obwinionej o to, że w dniu 8 listopada 2020 roku około godziny 03:05 w Sopocie, będąc managerem klubu, wbrew zakazowi dopuściła do prowadzenia dyskoteki pomimo wystąpienia stanu epidemii na terytorium Rzeczpospolitej […] postanawia odstąpić od wszczęcia postępowania wobec stwierdzenia, że czyn nie wypełnia znamion wykroczenia.
| Chcesz czytać więcej wewnętrznych informacji ze świata polityki i mediów? Prosimy o obserwowanie naszego profilu na Facebooku oraz na Twitterze. Proszę o lajkowanie i podawanie dalej naszych wpisów - w ten sposób możemy zrobić dla Ciebie więcej. |
Uzasadnienie
Dnia 28.12. 2020 r. funkcjonariusz Komendy Miejskiej Policji w Sopocie złożył do tut. Sądu wniosek o ukaranie obwinionej o to, że będąc managerem klubu, wbrew zakazowi dopuściła do prowadzenia dyskoteki pomimo wystąpienia stanu epidemii na terytorium Rzeczpospolitej tj. o wykroczenie z art. 54 k.w.
Zgodnie z § 7 ust 1 pkt 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 7 sierpnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii do odwołania ustanawia się (na ternie całego kraju) zakaz prowadzenia przez przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. — Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 424 i 1086) oraz przez inne podmioty działalności polegającej na prowadzeniu dyskotek i klubów nocnych.
Na dzień zarzutu stawianego obwinionej obowiązywało rozporządzenie z dnia 9 października 2020 r, które w § 6 ust. 1 pkt 1 powieliło za wcześniejszymi rozporządzeniami Rady Ministrów zakaz prowadzenia dyskotek w strefie żółtej i czerwonej, czyli w całym kraju (co wynika z § 1 przedmiotowego rozporządzenia).
Przepis ten został wprowadzony na podstawie art. 46a i 46b ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi.
Art. 54 kodeksu wykroczeń stanowi, że kto wykracza przeciwko wydanym z upoważnienia ustawy przepisom porządkowym o zachowaniu się w miejscach publicznych, podlega karze grzywny do 500 złotych albo karze nagany.
Cytowany przepis ma charakter blankietowy, tj. sam nie określa znamion zabronionego zachowania, lecz odsyła do innych przepisów, które regulują zasady i sposób zachowania się w miejscach publicznych. Tak więc przepis art. 54 stanowi normę sankcjonującą w stosunku do tych wszystkich przypadków, w których przepisy porządkowe o zachowaniu się w miejscach publicznych stanowią normę niezabezpieczoną sankcją.
W pierwszej kolejności wskazać należy, że prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu dyskoteki nie jest „zachowaniem się” w rozumieniu powołanego przepisu. Gdyby jednak przyjąć szerokie rozumienie znamienia zachowania się, jako każde wykroczenie przeciwko przepisom porządkowym, należałoby uznać, że powołany przepis rozporządzenia wraz z art. 54 kodeksu wykroczeń mógłby stanowić podstawę odpowiedzialności.
Jednakże analiza treści rozporządzenia Rady Ministrów nie pozostawia wątpliwości, iż ogranicza ono w istotnym stopniu elementarne prawa i wolności. Wprowadzenie zakazu prowadzonej działalności gospodarczej w postaci organizowania dyskotek jest ograniczeniem wolności działalności gospodarczej. Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny.
Zgodnie z art. 233 ust 3 Konstytucji wolność działalności gospodarczej może być ograniczona w przypadku wprowadzenia stanu klęski żywiołowej. Zaistniała sytuacja epidemiologiczna mieściła się w katalogu zdarzeń, które uprawniały do wprowadzenia stanu klęski żywiołowej w oparciu o ustawę z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski żywiołowej.
Pomimo zaistnienia przesłanek do wprowadzenia stanu klęski żywiołowej, władza wykonawcza nie zdecydowała się na wprowadzenie tego stanu, wprowadzając jedynie stan epidemii.
Uprawnienie sądu powszechnego do odmowy zastosowania sprzecznego z Konstytucją przepisu rangi podustawowej wynika z treści art. 178 ust. 1 Konstytucji, który stanowi, iż sędziowie w sprawowaniu swojego urzędu są niezawiśli i podlegają tylko Konstytucji oraz ustawom. Incydentalna kontrola legalności aktu prawnego nie prowadzi do pozbawienia takiego aktu mocy obowiązującej, lecz jedynie do odmowy jego zastosowania w konkretnej sprawie.
Niekonstytucyjny przepis rozporządzenia nie może wypełniać blankietowej normy art. 54 kw, konsekwencją tego jest przyjęcie, iż zachowanie obwinionego opisane we wniosku o ukaranie nie stanowi wykroczenia i w tym zakresie postępowanie podlega umorzeniu.
Wyrok, po uprawomocnieniu, otwiera drogę do pozwania funkcjonariuszy policji na drodze cywilnej o duże odszkodowania za straty wynikające z zamknięcia lokalu.