Czytając niektóre nagłówki w mediach, człowiek ma wrażenie, że Andrzej Duda to jakiś polityczny tytan decyzyjności, który dniami i nocami głowi się nad losem ojczyzny. „Prezydent podjął decyzję o…”, „Duda zdecydował…”, „Andrzej Duda wybrał…” – brzmi dumnie, prawda? Szkoda tylko, że to mniej więcej taki sam poziom prawdy jak w reklamach pasty wybielającej.
Drodzy dziennikarze, zanim po raz kolejny napiszecie, że prezydent coś postanowił, przypomnijcie sobie, że ten urząd już dawno zamienił się w polityczny długopis. Taki całkiem wygodny, elegancki – czasem zgrabnie przemówi, czasem pośle żart, czasem nawet się uśmiechnie. Ale na końcu zawsze podpisze to, co mu podsuną z Nowogrodzkiej. Bo przecież jeśli ktoś jeszcze wierzy, że Andrzej Duda działa samodzielnie, to równie dobrze może uwierzyć, że Zbigniew Ziobro prowadzi kurs dyplomacji. Duda nie podejmuje decyzji – on odbiera polecenia. Nie zarządza, tylko wykonuje. A jego niezależność? Gdzieś na poziomie nastolatka pytającego rodziców, czy może pójść na imprezę.
Od momentu, gdy zainstalowano go w Pałacu Prezydenckim, jego polityczna ścieżka to nie droga decyzyjna, a ścieżka dźwiękowa, na której rozbrzmiewa głos Jarosława Kaczyńskiego. Bo prezydentura Dudy to nie przywództwo – to pełnienie roli. Trochę jak aktor w teatrze, któremu reżyser nie tylko napisał scenariusz, ale jeszcze kazał siedzieć w garderobie, dopóki nie dostanie znaku. Więc kiedy znów przeczytasz, że „prezydent zadecydował”, nie daj się nabrać. On co najwyżej kliknął „OK” na mailu z PiS-u. Jak zawsze.
Takim samym prezydentem będzie Karol Nawrocki. Dlatego trzeba iść na wybory, trzeba działać. Trzeba zagłosować przeciw powrotowi PiS.