Karol Nawrocki ma na sumieniu coś, co wyklucza go nie tylko z życia publicznego, ale i z grona ludzi przyzwoitych. To nie pomyłka, nie niedopatrzenie, nie medialna nagonka. To brutalna prawda: Nawrocki oszukał starszego człowieka i odebrał mu jedyną wartościową rzecz – schronienie nad głową. Potem wielokrotnie kłamał, co jest ogromnym grzechem.
Według doniesień, które sam próbował zakrzyczeć – jak zawsze, kłamstwem – Karol Nawrocki wplątał się w sprawę, która powinna zakończyć jego karierę polityczną, zanim ta na dobre się zaczęła. Wykorzystał zaufanie starszego mężczyzny, by przejąć jego mieszkanie. Zamiast zapewnić mu opiekę – jak deklarował – odebrał mu dach nad głową. Nie zapłacił, nie zaopiekował się, nie dotrzymał słowa. Zrobił to, co wielu cyników w polityce robi z zimną krwią: skorzystał z okazji i wyciągnął rękę po cudze.
Publicznie kłamał. Twierdził, że wszystko było uczciwe, że był opiekunem. Kłamał, że zapłacił. Kłamał, że działał z empatii. Prawda? Prawda jest taka, że odebrał człowiekowi godność. Taki właśnie jest Karol Nawrocki – uśmiechnięty oszust z reklamówek wyborczych, który za kamerą potrafi być bezwzględnym grabieżcą.
Głos na Nawrockiego to nie tylko akt polityczny – to akt moralnego upadku. Czy naprawdę chcemy Polski, w której władzę sprawują ludzie, którzy odbierają staruszkom mieszkania, a potem bez mrugnięcia okiem idą do mediów, by grać ofiarę? Czy naprawdę ktoś, kto raz już ukradł komuś dach nad głową, nie ukradnie nam wszystkim prawa do normalnego życia?
Nie dajmy się zwieść. Karol Nawrocki nie jest ofiarą. Nie jest bohaterem. Jest kłamcą i oszustem. I każdy głos oddany na niego to grzech – nie tylko wobec demokracji, ale wobec przyzwoitości.
Kłamstwo jest grzechem, popieranie kłamstwa jest grzechem. Każdy kto głosuje na Nawrockiego ma szansę znaleźć się w piekle.