Pandemia COVID-19 jest poważnym wyzwaniem dla społeczeństw na całym świecie. W reakcji na nią ludzie zmieniają swoje zachowania, a rządy podejmują różnorakie działania publiczne. Aby porównać reakcje rządów różnych krajów, przy udziale partnerów zagranicznych zebraliśmy informacje z Bułgarii, Czech, Litwy, Gruzji, Niemiec, Grecji, Węgier, Polski, Słowacji, Słowenii i Wielkiej Brytanii – pisze FOR w swojej analizie.
Przegląd działań publicznych w tych krajach wskazuje na występowanie zarówno obszarów wspólnych, jak i głębokich różnic. Większość działań koncentruje się na dystansowaniu społecznym:
Wszystkie kraje zamknęły restauracje, bary, siłownie, kina i teatry.
Szkoły i uniwersytety pozostają zamknięte, ale zróżnicowany jest zakres, w jakim przeniesiono edukację do Internetu. W większości krajów przełożono egzaminy państwowe.
Otwarte pozostają tylko wybrane rodzaje sklepów; w niektórych niemieckich landach zliberalizowano zakaz handlu w niedziele, aby zmniejszyć zatłoczenie.
Bułgaria i Grecja zamknęły wszystkie parki i lasy, podczas gdy w Polsce zamknięto tylko lasy państwowe, a w Gruzji tylko parki prywatne.
Czechy, Polska i Słowacja nakazują zasłanianie twarzy w miejscach publicznych.
Słowenia i Gruzja zamknęły transport publiczny, podczas gdy Czechy, Litwa, Polska i Słowacja wprowadziły elementy dystansowania społecznego dla pasażerów.
Tylko Wielka Brytania utrzymała w pełni otwarte granice, w Niemczech i Słowenii generalnie również, ale z istotnymi ograniczeniami.
Podstawy prawne dla działań publicznych są różne – Bułgaria, Czechy, Litwa, Gruzja, niektóre niemieckie landy i Słowacja ogłosiły konstytucyjny stan nadzwyczajny. Polska ogłosiła jedynie ustawowy stan epidemii, wprowadzając pomimo wątpliwości konstytucyjnych niektóre rozwiązania zarezerwowane dla stanów nadzwyczajnych. Węgry nie wprowadziły stanu nadzwyczajnego, ale przekazały władzy wykonawczej nawet szersze uprawnienia niż przewidziane w konstytucji. Grecja, Słowenia i Wielka Brytania nie ogłosiły konstytucyjnego ani ustawowego stanu nadzwyczajnego.
Ponieważ zarówno osłabienie optymizmu konsumentów, jak i administracyjne środki dystansowania społecznego odbijają się na kondycji przedsiębiorstw, rządy we wszystkich krajach ogłosiły programy wsparcia. W deklaracjach medialnych plany sięgają wielu miliardów euro, ale duża ich część, służąca zapewnieniu płynności, nie stanowi bezpośrednich wydatków publiczne. Drugi najważniejszy instrument – dotacje do miejsc pracy i dla osób prowadzących działalność gospodarczą – będą mniej kosztowne. Również te programy różnią się hojnością i zakresem, a ich całkowity koszt fiskalny, chociaż obecnie trudny do oszacowania, w większości krajów wyniesie ok. 1%-2% PKB.
źródło: FOR